Cykl spotkań "Polskie kino powojenne: twórcy i filmy"

17 stycznia w Warszawie rusza nowa edycja wykładów „Z kamerą po PRL-u”, przedstawiających wybitnych polskich reżyserów filmowych i ich osiągnięcia artystyczne, na tle ówczesnej rzeczywistości politycznej, społecznej i kulturowej. Jako pierwsze odbędzie się Seminarium „Polskie kino powojenne: twórcy i filmy” – Kino według Wojciecha Jerzego Hassa.

Organizatorzy spróbują opowiedzieć o bardzo różnych zjawiskach charakterystycznych dla powojennego kina polskiego; zarówno tych, które wprost wynikały z polityki kulturalnej tamtego okresu, jak i tych niezależnych artystycznie. Oprócz arcydzieł polskiego kina, pokazane zostaną także fragmenty filmów o jednoznacznie propagandowym zabarwieniu. Seminarium adresowane jest do nauczycieli historii, języka polskiego, wiedzy o społeczeństwie, studentów kierunków humanistycznych oraz uczniów wybierających tematy związane z filmem i historią najnowszą do ustnej prezentacji maturalnej z języka polskiego. Odbędzie się sześć spotkań w cyklu miesięcznym (październik 2010 – marzec 2011). Każdy wykład ilustrowany będzie pokazem multimedialnym. Udział w seminarium – jako formie doskonalenia zawodowego – zostanie potwierdzony pisemne.

Najbliższe seminarium odbędzie się 17 stycznia br. w godzinach 17.00-18.30.

Miejsce spotkań:

Centrum Edukacyjne IPN „Przystanek Historia” im. Janusza Kurtyki przy ul. Marszałkowskiej 21/25 .

Temat: Kino według Wojciecha Jerzego Hassa.

Wojciech Jerzy Has był mistrzem filmowej formy: łączył doświadczenia różnych sztuk i podporządkowywał je kinu, tworząc precyzyjną i elegancką całość. Jego dzieła charakteryzują się wyraźnym stylem, pozwalającym zidentyfikować autora, choć każde z nich jest niepowtarzalne. Nieustannie prowadził artystyczne poszukiwania, pozostając wiernym własnemu charakterowi. Znakomity adaptator i interpretator literatury, przeniósł na ekran prozę m.in. Marka Hłaski, Andrzeja Kijowskiego, Stanisława Dygata, Antoniego Czechowa, Kazimierza Brandysa, Jana Potockiego, Bolesława Prusa i Bruno Schulza. Obdarzony fenomenalną wyobraźnią i wrażliwością plastyczną, dbał o szczegół, precyzyjnie budując wysmakowane filmowe światy. Nie rezygnował przy tym z wnikliwych obserwacji psychologicznych.

Has był w polskim kinie twórcą osobnym, koncentrującym się na sztuce, w znacznej mierze odpornym na polityczne naciski i unikającym politycznych odniesień. Kino polskie było często osadzone w kontekście Historii. Has sytuował swoje filmy poza nią, co nie znaczy, że pomijał historię – zarówno bycie człowieka w czasie, jak i konkretną sytuację będącą wyzwaniem egzystencjalnym i moralnym. Dlatego też poza jego zainteresowaniem były wydarzenia podlegające ocenie politycznej; przyglądał się tym, które były ściśle związane z indywidualnością człowieka. Jego twórczość była niezwykle silnie zakorzeniona w kulturze polskiej. Poruszał się w kręgu takich zagadnień, jak: czas, pamięć, przestrzeń, tradycja, śmierć, podróż, miasto, sen; sięgając do historii kultury, w której jego filmy są głęboko zakorzenione.

Pokazane zostaną fragmenty następujących filmów: „Ulica Brzozowa ” (1947), „Moje miasto ” (1950), „Pętla ” (1957), „Pożegnania ” (1958), „Jak być kochaną ” (1962), „Rękopis znaleziony w Saragossie ” (1964), „Szyfry ” (1966), „Lalka ” (1968), „Sanatorium pod Klepsydrą ” (1973).

Tematy kolejnych spotkań

• Stanisław Różewicz (luty 2011)
• Krzysztof Zanussi (marzec 2011)
• Krzysztof Kieślowski (kwiecień 2011)

Wykład: prof. dr hab. Piotr Zwierzchowski, autor m.in.: „Zapomniani bohaterowie. O bohaterach filmowych polskiego socrealizmu”, Warszawa 2000; „Pęknięty monolit. Konteksty polskiego kina socrealistycznego”, Bydgoszcz 2005; „Spektakl i ideologia. Szkice o filmowych wyobrażeniach śmierci heroicznej”, Kraków 2006; redaktor naczelny „Bloku. Międzynarodowego Pisma Poświęconego Kulturze Stalinowskiej i Poststalinowskiej”.

Informacja prasowa